موضوعات این مطلب :
اخبار
,
متفرقه
,
در عصر ماشینی شدن و اختراع اتومبیل و متاثر از آن رواج حرکت خودرو در فضاهای شهری، جایگاه و سهم سفر پیاده ، که لازمه تعامل اجتماعی و فرهنگی شهرنشینی است، کاهش یافته است.
آنچنان که هر روزه در شهرها تعریض مسیرهای سواره حتی به بهای از بین رفتن درختان و فضاهای سبز شهری، محدود کردن فضای پیادهروها و گاهی حذف آنها اتفاق میافتد. این در حالی است که براساس مطالعات علمی انجام گرفته در کشورهای گوناگون، توسعه مسیرهای سواره چاره حل مشکلات ترافیکی نبوده و جز تخریب عرصههای عمومی شهری و تقلیل کیفیت زندگی در شهرها نتیجهای در بر نخواهد داشت به گونه ای که کاهش حرکت پیاده در شهر زندگی انسانی را تحت تأثیر قرار داده و از طرف دیگر، استفاده بیشتر از خودرو باعث افزایش مصرف انرژی شده است.
از این رو، به نظر میرسد بازگشت به گذشته و ترویج پیادهروی، ضمن اینکه میتواند زندگی اجتماعی شهرها و به ویژه شهرهای بزرگ را تقویت کند، میتواند سبب کاهش مصرف انرژی شود.
پیادهروی از روشهای پایدار حمل و نقل میباشد؛ همه سفرها، چه کوتاه چه طولانی همراه با پیادهروی هستند. به دلایل متعدد پیادهروی روش ایده آلی برای سفرهای درون شهری است زیرا هیچگونه آلودگی هوا یا صدا ایجاد ننموده و انرژی مورد نیاز مستقیما توسط فرد تأمین میشود؛ بعلاوه که این روش کاملا اقتصادی بوده و هزینهای کمتر از حمل و نقل عمومی در بردارد. در بسیاری از آمد و شدهای شهری در صورت وجود فضای مناسب و مطلوب، حرکت پیاده جایگزین مطلوبی در برابر حرکت سواره است که خود میتواند به کاهش گرههای ترافیکی شهر کمک کند.
جنبش پیادهمداری که هدف آن بازیابی و توسعه فضاهای پیاده در سطح شهرها و به رسمیت شناختن و اولویت قائل شدن برای عابران پیاده به عنوان عناصر درجه اول شهری است؛ به یکی از محورهای برنامهریزی و طراحی شهری مبدل گردیده است. به ویژه با آغاز هزاره سوم ضرورت رویکرد مجدد به حرکت پیاده به عنوان سالمترین، اقتصادی ترین و پویاترین روش جابجایی و حمل دررون شهری مورد توجه جدی کارشناسان و مدیران امور شهری قرار گرفته است. عواملی چون افزایش قابل توجه زمان جابجایی، آلودگی های صوتی، بصری، افزایش تصادفات، نزدیک شدن میزان آلودگی هوا به مرزهای تهدید سلامت انسانی، از تبعات سیستم حمل و نقل ناپایدار شهرها می باشد.